Μελέτη ανάπλασης ζώνης πρασίνου κατά μήκος των Βυζαντινών Τειχών
Ο τρόπος αντιμετώπισης της συγκεκριμένης περιοχής υπήρξε πρόβλημα πολυσύνθετο με κοινωνικές προεκτάσεις, τουλάχιστον για την προηγούμενη δεκαετία όταν ακόμη πολλές από τις ρυμοτομούμενες κατοικίες χρησιμοποιούνταν και έγινε αφορμή για ποικίλες τοποθετήσεις των φορέων και της επιστημονικής κοινότητας της πόλης.
Η πρόταση έλαβε υπόψη της τον προβληματισμό που δημιουργήθηκε για την περιοχή και που τελικά την οδήγησε μέχρι τις μέρες μας με την σημερινή της μορφή. Πρόκειται για ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο της Άνω Πόλης όπως και κάθε περιοχή που βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον ενός σημαντικού μνημείου.
Φορτισμένο μέχρι πρόσφατα όχι απλά με ιστορία αλλά με ιστορία πολύ κοντινή στους κατοίκους-χρήστες. Στην πραγματικότητα γίνεται «σύγκριση» της σημειολογίας δύο μνημείων που συμβιώνουν εδώ και που το καθένα έχει τελείως διαφορετικά ιστορικά χαρακτηριστικά και αξία.
Από τη μια τα τείχη, το πλέον χαρακτηριστικό μνημείο της Άνω Πόλης και της Θεσσαλονίκης. Από την άλλη ένα σύνολο «ταπεινών» κτισμάτων χωρίς ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Η μορφολογία τους, το μέγεθός τους και η αρχιτεκτονική τους δεν τα κατατάσσει στην κατηγορία των αξιόλογων κτιρίων της Άνω Πόλης.
Ωστόσο στο σύνολό τους δίνουν ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα στην περιοχή, κυρίως όμως εκφράζουν τις συνθήκες και τον τρόπο ζωής μιας σημαντικής περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας και ενός ιδιαίτερου τμήματος του πληθυσμού, των προσφύγων.
Επίσης αξιολογήθηκαν οι προτάσεις όσων εργασιών εκπονήθηκαν για την περιοχή είτε από τον ΔΘ, είτε στα πλαίσια ερευνητικών προγραμμάτων, από το Πανεπιστήμιο.
Είναι όμως σίγουρο ότι στον χρόνο εκπόνησης της παρούσας μελέτης τα δεδομένα της περιοχής έχουν αλλάξει από τις προηγούμενες προσεγγίσεις της, τόσο στο χαρακτήρα (του ανθρώπινου δυναμικού) των εναπομεινάντων κατοίκων όσο και στην ποιότητα των διατηρούμενων κτισμάτων και την κατάσταση διατήρησής τους.
Έτσι σήμερα δεν βλέπουμε πια την «εν σειρά» δόμηση ούτε αντιλαμβάνεται ο επισκέπτης το συνεχές μέτωπο των κατοικιών επί της οδού Επταπυργίου. Ωστόσο ένας από τους στόχους της μελέτης ήταν έστω και σ΄ αυτήν την ύστερη χρονική στιγμή να γίνει προσπάθεια διάσωσης ορισμένου αριθμού κτιρίων.
Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να μην δημιουργηθεί ένας χώρος μουσειακός, απόμακρος και δύσκολα επισκέψιμος, τόσο απλός ώστε το ενδιαφέρον του να εξαντλείται μόνο στο τείχος που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί στην περιοχή.
Αντίθετα στόχος είναι να μην παραμείνει η εντύπωση που τώρα επικρατεί για τον χώρο, αλλά να αντιστραφεί με την ενσωμάτωσή του στις καθημερινές χρήσεις αλλά και σε χρήσεις με χαρακτήρα περιοδικό και πάντως πολιτιστικού ενδιαφέροντος.
Στην επίτευξη του στόχου αυτού ενδεχομένως θα βοηθήσουν συγκεκριμένες χρήσεις που θα δοθούν στα προτεινόμενα για διατήρηση κτίρια.
